Wszystko to, co
Widzę, wiem –
Czyż jest tylko
We śnie snem?
(Edgar Allan Poe, „Sen we śnie”,
przekład: Władysław Nawrocki)

Ekspozycja zatytułowana „Bezsenność” to już kolejna (po wystawie Formy intymne                    w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi – Galerii Re:Medium) prezentacja prac Katarzyny Boguckiej, wykonanych w technice warsztatowej .

Twórczyni znana jest szerszej publiczności głównie z działalności graficznej, ilustratorskiej.  Nie można jednak zapominać, że w 2009 roku obroniła dyplom z malarstwa na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w pracowni profesora Jana Pręgowskiego.

W ostatnich latach ważną odskocznią i obszarem działalności twórczej artystki stała się właśnie praca nad realizacjami malarskimi i kolażami. Na wystawie w Mazowieckim Instytucie Kultury w Galerii Elektor będzie można zapoznać się z serią kolaży, które formalnie nawiązują do działania malarskiego. Powoli więc wyłoniło się i ujawniło marzenie Boguckiej o połączeniu i zamknięciu obu form w ramie jednego obrazu, co można                            z pewnością uznać za czystą radość tworzenia i samorealizacji, która zaowocowała serią prac w technice mieszanej. Tworzą one swoistego rodzaju dyptyki, m.in.: Figury nocne I i II, Figury senne I i II oraz Rozdwojenie.

Seria kolaży oraz prac w technice mieszanej (kolaż i olej na płótnie) poszerza pole eksperymentowania w zakresie technicznych możliwości – warstwy, struktury i fakturowości. Pozwala sięgać po inne środki wyrazu niż w przypadku prac ilustratorskich, badać inne tematy i snuć całkiem nową opowieść − cichą, ukrytą, unikającą dosłowności, otwartą                      na interpretacje. Dla Katarzyny Boguckiej, która nieustannie poszukuje nowych rozwiązań formalnych, coraz pełniejszego wyrazu swoich działań twórczych, jest to z pewnością istotny aspekt.

Możliwość zmian i pewna przypadkowość działań, charakterystyczne dla kolażu, dają artystce poczucie swobody w ich kreowaniu. Stara się sama tworzyć elementy kolażu, pracując nad własnym papierem czerpanym, czy też zdobiąc go za pomocą techniki ebru, polegającej na przenoszeniu na papier wzorów powstających przy pomocy farb rozprowadzanych pędzelkami i patyczkami na wodzie zagęszczonej tłustą substancją. Dzięki tej technice, nazywanej także „marmurkowaniem”, powstają niepowtarzalne i niezwykle efektowne desenie. W tym procesie twórczym niezwykle istotna, wręcz konieczna jest koncentracja oraz ogromna doza cierpliwości.

Tytuł wystawy Bezsenność odzwierciedla tematykę prac prezentowanych w warszawskiej Galerii. Kolaże z tej serii są rezultatem poszukiwań ostatecznej formy dla doznań, które pojawiają się w świetle dnia lub wyłaniają podczas bezsennych nocy. Nic nie jest takie, jakie się wydaje. To, co w ciągu dnia jest znajome, podczas nocy staje się nieznane, obce. Pewność i bezpieczeństwo związane z dniem ustępuje miejsca ciemności, z której wyziera niepewność i strach. Rzeczy i przestrzenie formują się w zupełnie inne figury. Z drugiej jednak strony ciemność może także otulać, bowiem kontrasty stają się mniej wyraźne, a kształty bardziej łagodne, natomiast światło dnia może obnażyć nasze słabości i niemoc w stosunku do spraw, które się przed nami piętrzą. Gdy myśli nie chcą się uspokoić, w wyobraźni artystki powstają obrazy, które potem przeobrażone zostają w wizualną formę. W ten sposób Bogucka pragnie uchwycić ulotność nocy, jej niepowtarzalną atmosferę, próbuje zapisać ją niejako na gorąco.

Z rozmaitych doznań, wrażeń i słów kłębiących się w głowie, wyobraźnia i kreatywność twórczyni generują nowe, oryginalne pomysły, które następnie przybierają kształty, stając                   się niemal obrazami gotowymi do oprawienia w ramę. Ich elementem staje się też ciało, które nie przestaje reagować na bodźce z zewnątrz, gdyż nieodprężona świadomość pracująca                   na pełnej mocy nie pozwala mu przejść w stan snu i wynikający z tego niepokój.                                W linearnych kompozycjach możemy odnaleźć motywy form cielesnych, które ulegają dekonstrukcji − łącząc się lub dzieląc, wchłaniając lub przenikając. Granice między tym,                    co zakryte i odkryte przestają istnieć. Obie przestrzenie się przenikają, wzajemnie uzupełniają, tworzą niepodzielną całość, harmonijną, spójną, uporządkowaną kompozycje, która jest wynikiem kolejnych, coraz bardziej doprecyzowanych szkiców. Odbiorca może dostrzec różne odsłony, gdyż nic nie jest jednoznaczne. Ma zatem możliwość samodzielnego rozpoznania wieloznaczności tkwiących w oglądanych pracach, a nawet twórczego dokomponowania informacji w ich analizie.

                                                                                                                            Adriana Usarek

* Informacje zawarte w tekście, dotyczące prac oraz procesu twórczego zostały zaczerpnięte z rozmowy przeprowadzonej przez autorkę tekstu z Katarzyną Bogucką , katalogu do wystawy „Formy intymne” w Miejskiej Galerii Sztuki w Łodzi oraz Portfolio twórczyni.